Ah, Nederland! Het land van kaas, klompen, koeien — en natuurlijk messcherpe politieke inzichten van onze nationale helden op de rechterflank. Want als er íéts is waar we trots op mogen zijn, dan is het wel de diepgravende nuance en doordachte standpunten van extreemrechts. Geen simplificaties, geen polarisatie, geen xenofobie in een net jasje — nee hoor. Alleen maar zuivere, eerlijke, ongefilterde waarheid. Of nou ja, hun versie ervan, en dat is eigenlijk nóg beter. Want waarom feiten gebruiken als je ook gevoelens kunt hebben?
Het is haast ontroerend hoe extreemrechts zich ontfermt over “de gewone Nederlander” — je weet wel, die mythische figuur die altijd boos is, altijd bang, altijd z’n paspoort bij de hand heeft om te bewijzen dat hij écht-Nederlands is (want stel je voor dat iemand denkt dat hij uit Almere komt en niet uit een dorp in Drenthe met drie schapen en een dorpspomp). Deze gewone man — vrouw liever niet, tenzij ze iets zeggen waar mannen het mee eens zijn — is het slachtoffer van werkelijk álles: globalisering, woke-terreur, de regen, en natuurlijk dat ene Marokkaanse jongetje dat ooit zijn blikje op straat gooide. Totaal uit de hand gelopen.
En wie redt hem uit deze hel? Precies. De politieke ridders van extreemrechts, gehuld in glimmende Twitter-profielen en gewapend met PowerPoints vol grafieken die het net niet helemaal doen. Zij durven te zeggen wat niemand anders durft te zeggen — op een paar miljoen mensen op Facebook, YouTube en de Telegraaf na, uiteraard. Maar laat dat de pret niet drukken. Het blijft een moedige strijd, tegen de mainstreammedia die, zo wordt gezegd, als een soort Illuminati 2.0 opereren vanuit een ondergronds NOS-hoofdkwartier onder het Mediapark.
Wat vooral bewonderenswaardig is, is de intellectuele diepgang van de extreemrechtse agenda. Migratie? Slecht. Klimaat? Onzin. Wonen? Eigen volk eerst. Onderwijs? Woke. Cultuur? Wat is dat? En Europa? Eén grote linkse nachtmerrie. Gelukkig hebben ze daar een pasklare oplossing voor: “Nexit”. Want als iets in het Verenigd Koninkrijk zó goed uitpakte, dan moeten wij dat vooral kopiëren. Innovatie door imitatie — een waar teken van visionair leiderschap.
En dan hebben we het nog niet eens gehad over de briljante communicatie. Waar linkse partijen zich verliezen in lange beleidsdocumenten en genuanceerde debatten (hoe saai), pakken extreemrechtse politici het veel efficiënter aan: één pakkende oneliner per onderwerp, het liefst in hoofdletters. Subtiel als een stormram, doeltreffend als een kettingzaag in een porseleinkast. Geen ruimte voor twijfel, reflectie of wederhoor. Als het op gevoel goed zit, dan is het ook gewoon zo. Want zoals hun favoriete wijsgeer ooit zei: “Ik voel het dus het is waar.”
Wie zijn eigenlijk deze moderne profeten van de Nederlandse zuiverheid? Nou, ze komen in vele vormen: de charismatische clown die in elke talkshow precies weet wat hij zegt totdat hij het ontkent; de juridisch geschoolde mythomaan die boeken schrijft over hoe Nederland ten onder gaat aan… alles behalve zijn eigen beleid; of de nostalgische boer die het liefst terug wil naar 1952, toen mannen nog mannelijk waren, vrouwen kinderen baren, en je voor je lol op een kolenkachel kon roosteren.
Ze hebben ook een heel eigen vocabulaire ontwikkeld. Woorden als “klimaatgekte”, “omvolking”, “linkse indoctrinatie” en “klimaatdictatuur” vliegen je om de oren als confetti op een verjaardag van een neef waar je niet heen wilde. En alles is natuurlijk “betaald door George Soros”, een man die blijkbaar in zijn eentje verantwoordelijk is voor iedere regenboogvlag op een zebrapad. Maar goed, wie heeft er nog bewijs nodig als je een gevoel hebt van dreiging?
Wat misschien nog het meest indrukwekkend is aan extreemrechts, is hun vermogen om élk maatschappelijk probleem terug te voeren naar migratie. Treinvertraging? Vast een asielzoeker die de rails over stak. Stikstofcrisis? Migranten eten te veel vlees. Lerarentekort? Vluchtelingen krijgen gratis iPads. Je zou bijna denken dat ze met zo’n oplossingsgericht denken ook eens een écht beleidsvoorstel zouden indienen. Maar ja, dan zou je jezelf blootstellen aan… verantwoordelijkheid. En daar zijn ze net allergisch voor als voor havermelk.
Extreemrechts houdt ook van vrijheid. Heel veel vrijheid. Vooral de vrijheid om te zeggen wat je wilt, tenzij het gaat over racisme, seksisme, of andere -ismes waar ze geen zin in hebben. Dan heet het censuur. Vrijheid van meningsuiting betekent bij hen: “ik mag alles zeggen, jij mag niks terugzeggen.” Logisch toch? Anders is het geen eerlijke discussie.
En over eerlijk gesproken: extreemrechts is de morele kompaspunt van de natie. De bewakers van de nationale identiteit. Niemand weet precies wat die identiteit inhoudt, maar dat is ook niet de bedoeling. Het is als een IKEA-handleiding in het Hongaars: je hoeft het niet te begrijpen, je moet het voelen. En wat je vooral moet voelen, is dat het bedreigd wordt. Door wie? Door alles wat niet wit, hetero, christelijk en minstens vijf generaties in de Achterhoek geworteld is.
Is het dan allemaal kommer en kwel? Welnee! Extreemrechts biedt perspectief. Een utopie, zeg maar. Eentje waarin we allemaal weer gezellig zwart-wit televisie kijken, vrouwen hun plek kennen, de grenzen hermetisch zijn afgesloten en de VOC-mentaliteit hoogtij viert — zonder de slavernij, uiteraard. Of nou ja, tenzij dat weer “in context” moet worden geplaatst.
Laten we wel wezen: extreemrechts is niet het probleem. Nee joh. Zij zijn slechts de boodschappers. De kanarie in de kolenmijn. Als die begint te schreeuwen over “linkse infiltratie in de kinderopvang”, dan moeten wij luisteren. Want voor je het weet zijn er drag queens op kleuterscholen, regenboogzebrapaden op snelwegen en genderneutrale wc’s in je eigen badkamer. En dat moeten we niet willen met z’n allen. Toch?
Dus hulde aan de politieke helden van de uiterste rechterzijde. Ze houden ons wakker, boos, bang — en vooral verdeeld. En is dat niet waar democratie eigenlijk om draait?
Lang leve het gezonde verstand. Of in hun geval: het gezonde onderbuikgevoel.
