Trump en de Illusie van Betaalbaarheid: Raakt hij de Snaar?
President Donald Trump genoot zichtbaar van zijn terugkeer naar het campagnepodium in Pennsylvania. Met de energie van een stand-upcomedian veegde hij zijn voorbereide tekst terzijde en benadrukte hij wilde retoriek met zijn klassieke handgebaren. Zijn doel was helder: de bezorgde kiezers geruststellen die gebukt gaan onder hoge prijzen voor huur, boodschappen en gezondheidszorg.
Trump beweerde lippendienst te bewijzen aan hun zorgen: “Ik heb geen hogere prioriteit dan Amerika opnieuw betaalbaar te maken.” Maar de toon sloeg snel om in triomfalisme.
De Schijnbare Daling van Prijzen
In een opmerkelijke draai legde Trump de schuld voor de hoge prijzen volledig bij de Democraten, terwijl hij zijn eigen wereldwijde tarievenoorlog – die de import van consumentengoederen duurder maakte – negeerde. “Prijzen zijn te hoog, omdat [Democraten] ze te hoog hebben gemaakt, en nu dalen ze,” beweerde Trump. Hij ging zelfs zover te insisteren dat hij de prijzen al over de hele linie had verlaagd, in weerwil van de realiteit van de meeste kiezers.
Deze kritische soundbite verdronk in een anderhalf uur durende aaneenschakeling van campagneretoriek, waarin hij triomfeerde over zijn overwinningen in de verkiezingen van 2024, windenergie aanviel en een Schots accent parodieerde. “Als ik voorlees wat op de teleprompter staat, vallen jullie allemaal in slaap,” grapte hij, waarmee hij het hele doel van de reis ondermijnde.
“Democraten die praten over betaalbaarheid zijn als Bonnie en Clyde die preken over openbare veiligheid.” – Donald Trump
De Pijn van de Kiezer: Een Kloof met de Elite
Trumps onwrikbare hyperbool staat in schril contrast met hoe veel kiezers zich voelen. Peilingen tonen aan dat het consumentenvertrouwen nabij een dieptepunt is. Inwoners zoals Lynn Weidner uit Pennsylvania, een levenslange Republikein, verwoorden de frustratie. Over Trumps eerdere belofte om dingen betaalbaar te maken, zei ze: “En nu is betaalbaarheid blijkbaar een hoax, wat voor mij gewoon geen steek houdt.”
Deze kloof tussen de bombastische retoriek van de president en de dagelijkse ervaringen van Amerikanen is politiek gevaarlijk, vooral in de aanloop naar de tussentijdse verkiezingen in betwiste districten. De president leek nauwelijks bezorgd, en beoordeelde zijn eigen economische prestaties met een “A-plus-plus-plus-plus-plus.”
De Blik van een Out-of-Touch Miljardair
Terwijl hij campagne voerde, slaagde Trump erin om zich te identificeren met de grieven van de gewone Amerikaan, en transformeerde hij de Republikeinse Partij tot een blue-collar beweging. Sinds zijn terugkeer in het Witte Huis lijkt hij echter afstandelijker. Hij brengt weekenden door met de rijke leden van zijn Mar-a-Lago club en verkeert in het gezelschap van megarijke zakentycoons en techmoguls, mensen die zich geen zorgen maken over de kosten van boodschappen of gezondheidszorg.
Hoewel er een kern van waarheid zit in Trumps beweringen dat zijn voorganger een slecht startpunt liet liggen (de kosten voor boodschappen en huur zijn de afgelopen vijf jaar met 30% gestegen), heeft de situatie zich niet meetbaar verbeterd. De inflatie schommelt nog steeds rond de 3%.
Trumps focus op grootschalige investeringen en het verplaatsen van fabrieken naar het binnenland (zoals de $20 miljard investering van Hyundai) zal, zelfs als het werkt, jaren duren en de frustratie van de kiezer op korte termijn niet wegnemen. Ondertussen ondermijnen zijn tariefbeleid en onvoorspelbaarheid de zekerheid die investeerders wensen.
Trump sluit de campagne af met het vieren van de “beste 10 maanden ooit in de geschiedenis van het presidentschap.” Hij geniet duidelijk te veel van zijn terugkeer op het campagnepad om de politieke gevolgen van zijn ontkenning volledig te overzien.