2025 was het soort jaar dat je achteraf niet samenvat, maar voorzichtig teruglegt in de la met het label “later nog eens bekijken”. Een jaar waarin ik elke ochtend wakker werd met het vaste voornemen om rustig te beginnen, en elke avond eindigde met de conclusie dat rust een overschat concept is.
Ik begon het jaar optimistisch. Nieuwe agenda, lege pagina’s, frisse moed. Op 3 januari was de agenda al zo vol dat ik moest inzoomen om de afspraken te kunnen lezen. Blijkbaar had ik ergens in december gedacht: ach, dat kan er nog wel bij. 2025 bleek een aaneenschakeling van “dat kan er nog wel bij”.
Technologie beloofde mij eenvoud. Slimme systemen, digitale assistenten en apps die alles zouden regelen. In werkelijkheid kreeg ik vooral meldingen. Veel meldingen. Over updates die nodig waren om andere updates mogelijk te maken. Ik heb meer tijd besteed aan het accepteren van cookies dan aan het eten ervan. En geloof me, ik eet graag koekjes.
Ook maatschappelijk gebeurde er genoeg. Discussies waren niet meer zwart-wit, maar fel neon met hoofdletters. Iedereen had een mening, liefst binnen dertig seconden en zonder context. Ik probeerde soms genuanceerd te zijn, maar dat voelde al snel verdacht. Alsof ik iets te verbergen had. In 2025 was “even nadenken” bijna een provocatie.
Werk en privé liepen ondertussen vrolijk door elkaar heen. Ik beantwoordde mails aan de keukentafel, voerde telefoongesprekken tijdens het boodschappen doen en dacht onder de douche aan dingen die ik eigenlijk gisteren al had moeten doen. Multitasken bleek vooral het tegelijkertijd half doen van alles.
Toch was het niet alleen chaos. Er waren ook mooie momenten. Kleine overwinningen. Dingen die lukten ondanks alles. Mensen die bleven lachen, zelfs toen plannen wéér moesten worden aangepast. En ikzelf, die tegen beter weten in bleef geloven dat volgende week rustiger zou worden.
Nu, aan het einde van 2025, kijk ik terug en denk ik: het was rommelig, druk, soms absurd — maar ook verrassend menselijk. En eerlijk is eerlijk: een perfect jaar zou ik waarschijnlijk maar saai hebben gevonden.
Voor 2026 heb ik één goed voornemen: minder plannen, meer leven.
Al heb ik daar morgen eigenlijk geen tijd voor.