De Verenigde Staten hadden ooit de reputatie van hoeder van vrijheid, bondgenoot van democratie, een land waar de wereld — ondanks al haar twijfels — toch op kon rekenen. Maar sinds Donald Trump opnieuw het politieke toneel domineert, lijkt die wereldwijde goodwill sneller te verdampen dan ijs onder een Texaanse hittegolf. De man die zichzelf ziet als de redder van Amerika, is in ijltempo bezig het land internationaal volledig te isoleren. En het wordt steeds duidelijker: niet alleen vijanden, maar ook vrienden keren hem de rug toe.
Bondgenoten zijn Trump-moe — en wie kan het ze kwalijk nemen?
Trump is bezig een diplomatieke sloophamer te hanteren, zonder plan, zonder visie, maar vooral zonder enig begrip van de gevolgen van zijn daden. Bondgenoten worden weggezet als profiteurs, internationale verdragen worden verscheurd alsof het kortingsbonnen zijn, en belangrijke veiligheidsstructuren die decennialang vrede hebben gewaarborgd, worden neergezet als nutteloze rommel. Met elke optreden, elke speech en elke impulsieve socialmediapost graaft Trump dieper aan het graf van Amerika’s internationale betrouwbaarheid.
Europa vertrouwt Amerika steeds minder. NAVO-landen — ooit de stabiele pijlers van Westerse veiligheid — vragen zich openlijk af of de VS onder Trump nog wel een betrouwbare partner is. En dat is niet eens overdreven. Als je een president hebt die dreigt om bondgenoten niet te verdedigen wanneer ze “niet genoeg betalen”, dan jaag je niet alleen angst aan, maar vernietig je het fundament van collectieve veiligheid.
Vrienden verdwijnen, alleen dictators blijven over
Canada, Duitsland, Frankrijk: landen die jarenlang schouder aan schouder met de VS stonden, houden nu afstand. Niet omdat ze willen, maar omdat ze moeten. Want hoe werk je samen met een leider die je op maandagochtend een compliment geeft en je op maandagmiddag een dolk in de rug steekt?
En dan is er nog een ander zorgwekkend patroon: de enige leiders die Trump wél lijkt te vertrouwen zijn de autoritaire types. Poetin, Kim Jong-un, Orbán — de lijst is inmiddels pijnlijk lang. Met democratische bondgenoten botst hij, maar bij sterke mannen zwijmelt hij alsof ze zijn politieke idolen zijn.
Zelfs binnen de MAGA-beweging groeit de twijfel
Het lijkt soms alsof Trump liever in een kringetje van dictators staat dan tussen de historische partners die Amerika groot hebben gemaakt. Dat soort keuzes komt met een prijs. En de wereld betaalt mee.
Wat misschien nog schokkender is: zelfs binnen zijn eigen MAGA-basis beginnen barsten zichtbaar te worden. Vragen als “Waar is Trump eigenlijk mee bezig?” klinken steeds luider. Zijn onvoorspelbaarheid, persoonlijke vendetta’s en obsessie met wraak beginnen zelfs voor trouwe aanhangers ongemakkelijk te worden.
Een deel van MAGA ziet in dat Trump geen strategie meer heeft — alleen instincten. En dat die instincten eerder gaan over persoonlijke frustraties dan over het landsbelang. Sommige invloedrijke conservatieven spreken zelfs van een “ramp in slow motion” die zich voor hun ogen afspeelt.
Amerika bevindt zich op een gevaarlijk kruispunt
De wereld is veranderd. De geopolitieke spanningen lopen op, nieuwe machtsblokken vormen zich, en democratieën staan onder druk. Dit is precies het moment waarop leiderschap, betrouwbaarheid en stabiliteit nodig zijn. Maar Trump biedt het tegenovergestelde.
Zijn buitenlandbeleid is geen beleid — het is een aaneenschakeling van impulsen, grillen en vernederingen. En dan durft hij te zeggen dat hij Amerika “weer sterk” maakt. In werkelijkheid maakt hij Amerika zwakker, geïsoleerder en kwetsbaarder. Hij jaagt de wereld tegen Amerika in het harnas, en dat doet hij met een snelheid die zelfs zijn critici niet hadden verwacht.
Een leider die deuren sluit, geen deuren opent
Een president die bondgenoten wegjaagt, vijanden aanmoedigt en zijn eigen achterban laat twijfelen, kan onmogelijk beweren dat hij de toekomst van Amerika veiligstelt. Trump sluit deuren die generaties lang zorgvuldig zijn geopend. De schade die hij achterlaat, kan nog decennialang voelbaar zijn.
En misschien is dit wel de bitterste conclusie:
Trump is niet alleen bezig Amerika te verscheuren van binnenuit, maar hij slaagt er ook in om de wereld buiten Amerika van het land af te draaien.
Een leider die zegt dat hij Amerika op de eerste plaats zet, maar in werkelijkheid Amerika alleen achterlaat. Dat is geen visie. Dat is nationale zelfdestructie.